ZEBRA KATZ

Bir müzik türü icat etmiş olmak, onu bir mucit yapar mı? Ya da herkesin merak ettiği o ‘bitch’, ta kendisi mi? Sözcükleri birer araç mı, amaç mı? Red Bull Müzik Festivali için kısa bir süreliğine İstanbul’a uğrayan Zebra Katz’in otel odasına misafir oluyoruz ve artık, dilini tutamadığı o anların bizatihi tanığıyız.

Röportaj: Münevver Ateş - Sonbahar/Kış 2018-2019

Fotoğraflar: Gökhan Yorgancı

Jr. Moda Editörü: Batuhan Çetin

Çekim yeri: Mövenpick Hotel İstanbul

Merhaba Ojay. Sen de şu ‘Amerikan Rüyası’nı yaşayan rap sanatçılarından değilsin, değil mi?

Bahsettiğiniz rüyanın daha mütevazı olanlarından dahi acı çeken, yarı Jamaikalı yarı ABD’li bir sanatçıyım. Ve şanslıyım ki Berlin’de yaşıyorum...

Çocukken buna benzer rüyaların ya da hayallerin var mıydı?

Çocukluğum çok daha farklı arzulardan oluşuyordu...

Her geçen yıl yaş aldığında, geçmişi mi daha düşünür hale geliyorsun geleceği mi?

Geçmiş ya da geleceği düşünmekten çok, ikisinin arasında geçen zamanı bu kadar ciddiye almaktan vazgeçiyorum. Beni bekleyen her şeyi, daha kolay kucaklamayı öğreniyorum.

Bugünlerde herkes bir şekilde ‘fark edilmek’ istiyor. Neredeyse her alandan tüm sanatçının tek derdi bu...

Evet, tıpkı söylediğiniz gibi, çoğunluğun derdi fark edilmek, ama asıl önemli olan; ne için fark edilmek istediğiniz. Tek derdi bu olanlar, ne yazık ki fark edilene kadar ellerinden geleni yapmaya mecburlar...

Sene 2012... Seninle ilk kez, bir Rick Owens defilesinde, sonradan çıkış parçan olacak Ima Read sayesinde tanıştık. Tanışmaktan ziyade, bu sesin kime ait olduğunu merak ettik... E, peki insanlar seni niye fark etti?

Bunun benim bile bilemeyeceğim birçok farklı sebebi var. Ama en önemlisi, ben fark edilmek için şarkıyı internete koymuştum...

İnsanın köprüden önceki son çıkışı yakalayabilmesi için, illa bir asi mi olması gerekiyor?

Eğer burada ölümden bahsediyorsak, hepimiz o çıkışa gitmeye mahkumuz zaten. O noktaya hangi sıfatla gittiğinizse pek bir önemi yok.

Şarkı sözlerin, müziğinin büyük bir parçası. Hatta belki de fark edilmenin... Sözcüklerle aran iyi mi?

Sözcüklerle oldukça sıkı fıkıyız. Onları mümkün olduğunca yerinde kullanmaya ve hep bir sonraki seviyeye getirmeye çalışıyorum, dilimin araya girmesini önleyemediğim zamanlar da olmuyor değil.

Dinleyicilerin senin bir tür müzik mucidi olduğunu düşünebilir. ‘Queer rap’ ya da ‘dark American hip-hop’ diyen var. Senin müziğine ne isim koyalım?

İlginç bir tür ismi olarak, ‘dark-hop’a ne dersiniz?

Njena Reddd Foxxx ve Leila gibi, gayet de iyi uyum sağladığın birçok müzisyenle iş birliği yaptın. İş başka bir müzisyenle ortak üretime gelince, dominasyon sende mi?

Bu tip durumlarda, söz konusu müzisyenlerin ya benimle orta yolda buluşmalarını bekliyorum ya da ipleri tamamen onların ellerine bırakıyorum. Bunun belirleyicisiyse her zaman, aramızdaki enerji akışı oluyor.

Her videonda belli bir kavramın üzerine gidiyorsun; eğitim, ırk ya da cinsellik. Kendini dış dünyaya ifade ederken, gerçekten rahat hissediyor musun?

Tabii ki. Kendimi dünyaya temsil ediş biçimimden son derece memnunum. Çünkü ben, o ‘bitch’im ve bunu unutturmaya da hiç niyetim yok.

Hissediyoruz, sen kesinlikle sıkı bir korku filmi hayranısın.

Kan akışımı hızlandıran her şeyi seviyorum.

Bir dakika, sahne isminin nereden geldiğini sormamız lazım. Ama bu da sana çok sorulmuştur... Dur şöyle soralım: Sahne isminden hala memnun musun?

Ben yine de her ikisine de cevap vereyim. Sahne ismim, lisedeyken öylesine aklıma gelivermişti. Değiştirmeyi de hiç mi hiç düşünmüyorum.

Sahnedeki kimliğinin ne kadarı karanlık, ne kadarı aydınlık?

Sanırım eşit derecede siyah ve beyaz. Ama biraz daha yaklaşıp gözlerinizi hafifçe kısarak baktığınızda, renklerin ahengini de görebilirsiniz.

Röportajın devamı, XOXO'nun yeni sayısında. Üye olmak için tıklayın.