HEY! DOUGLAS

Her buluştuğumuzda kendisinden yeni şeyler öğreniyoruz ve onun yeni bir yanını keşfediyoruz. İçinde bulunduğu personaların arasında vazgeçmediği bir şey var tabii, Yasin olmak. Ve yeni müzik yapmak, durmadan çalışmak, bir de rap. Hemen burada kendisiyle, Hey! Douglas olarak bir kez daha tanışın.

Röportaj: Mina Mısırlı – Some Men Yaz 2019

Fotoğraflar: Cansu Kızıltaş

Yasin, bu röportajı okurken, Hey! Douglas’ın hangi şarkısını dinleyelim? 

‘Sayende’.

An itibarıyla ne yapıyorsun?

Konserler arası yollardayım.

İstiklal Caddesi birkaç yıl önce sana ne ifade ediyordu, şimdi ne ifade ediyor? 

İstiklal Caddesi’nin benim için hissiyatı hiç değişmedi; coğrafyamızın ‘zip’lenmiş hali.

Mode XL bir gruptu, VEYasin bir başka kimlik ve Hey! Douglas bambaşka bir oluşum. Bize tüm hikayeyi anlatır mısın? 

Hepsinin birer imzası olmasına karşın, ortak yanları birbirlerini besleyerek büyütmüş olmaları. Mode XL misyonunu tamamladı. Rap stilinde grup müziğini en iyi şekilde temsil etti. Hey! Douglas da elektronik müziğe olan bakış açısıyla sahnelerde yerini alıyor. VEYasin, şimdilerde prodüktör olarak yeni tavırlar üzerine çalışıyor. Ben müzik yaparken kendimi sınırlamıyorum. Temsil ettiğim her oluşum, içinde bulunduğum dünyayla beraber şekilleniyor. Müzisyen arkadaşlarımla beraber olduğumda süsleniyorum, güçleniyorum. Değişime ayak uydurmanın yanında değişim sürecini de yaratıyorum.

Aralıklarla her birine dönüşebilmek, sana ne öğretti? 

Her müzikal projenin farklı bir modu var. Müzik başladığında ortaya çıkan atmosfer sizi ele geçiriyor. Ürününüz, kendi doğasıyla uymayan yapmacık hareketlere yer vermeyecek kadar belirgin bir ifade ortaya koyuyor. Bu durumda sizin de sahnedeyken, normalde olduğunuzdan farklı biri olma imkanınız yok. Eskiden şarkıyı yaparken video klibini düşünürdüm, şimdiyse sahnede dinleyiciyle birlikte çıkacağım yolculuğu düşünüyorum.

Kendi müziğine bakış açın nedir? Yarattığın ürüne dinleyici tarafından da bakar mısın? 

Müzik dinlemenin teknik tarafını ele alırsak, duyduğum müziğin kulağa hoş gelmesine dikkat ediyorum. Mix aşaması müziğimde önemli bir yere sahip. Rekreasyon sırasında dinleyiciye sevebileceği, beklenmedik bir atmosfer sunmak, düzenleme yaparken dikkat ettiğim hususlar arasında. Dinleyici tarafından baktığımdaysa uzun zamandır görmediğim eski bir dostla karşılaşmışlık hissi arıyorum. Fikirlerimi bu coğrafyadan çıkarıp dünyaya sunmamda bana cesaret verebilecek, bu yolculuk için iyi bir eşlikçi istiyorum. Toplumdaki farklı görüşleri birleştiren bir yaklaşıma sahip olduğumu da söyleyebiliriz.

Hey! Douglas’ın derinliklerine girmeden, hemen geçtiğimiz ay sahne aldığın Enter the Music’i ve o şaşırtıcı sahne performansını konuşalım. Tüm o hazırlık fikren ve zikren nasıl yapıldı?

Festivaller umutların yeşerdiği, insanların birleştiği, yaratıcılığın parladığı ortamlar. Toplumsal kaygıların panzehri, onlar. Festival ruhunu ölümsüz kılmak da sahnedeki müzisyene düşüyor. Bizim sahne saatimiz gün batımına denk geliyordu. Hey! Douglas müziğini gün batımına akort edip bakır üflemelilerle sahnede senkronizasyon yaratmak, fikir olarak heyecan vericiydi. Bunu binlerce katılımcıyla paylaşmak herkes için unutulmaz bir deneyimdi. Emeği geçenleri tebrik ediyorum...

Hey! Douglas düşündüğünden çabuk büyüdü, değil mi? 

Günümüzde çabuk büyümek üç gün gibi kısa bir sürede olabiliyor. Ben 2012 yılından beri her sene canlı setler paylaştım. 500’den fazla konser verdim. Görseller tasarlayıp, belgeseller yaptım, reklamlara, filmlere konu oldum. Ayrıca kaybolmaya yüz tutmuş şarkıların telif hakları mücadelesine girdim. Bunlara bir de, birçok müzisyenle beraber yapılan kritikleri, jam sessionlar’ı, stüdyo mesailerini ekleyelim. Dönüp baktığımda geçen zaman o bahsettiğim üç günden kısa sürmüş gibi geliyor aslında. Çok eğitici ve eğlenceli bir süreçti.